De gletsjer op.

We kijken vanuit onze B&B op de Myklebustgletsjer, deel van het Jostedal Nasjonal Park met de gigantische ijsplak Jostedalsbreen ( breen=gletsjer). Het is zo'n tweeënhalf tot drie uur rijden naar de andere kant van het Nasjonalpark, waar de Nigards- en de Austdalsbreen liggen. Waar het Jostedal Breførerlag en Icetroll wandelingen organiseren over het blauwe ijs. 

Een heerlijke dagtrip, met een meegenomen lunch met koffie en versgebakken brood vanuit onze B&B, en een adembenemend ijskoud hoogtepunt...........

...........We vertrokken we rond negenen. Rugtassen met warme overlaagjes, wanten, muts en proviand waren gepakt, een flinke hoeveelheid goede zin in de kop en koffie in de thermos. Precies twee uur en een kwartier later reden we de parkeerplaats op van het Breheimsenteret, vlakbij de Nigardsbreen. Een gebouw, volgens de architect met vormen van de gletsjer, voor veel anderen lijkend op een viking helm. Aldaar vroegen we de juiste weg naar de ontmoetingsplek met de gidsen. Dat was nog zo'n tien minuten en een 'bom'weggetje leidde ons inderdaad naar een parkeerplaats waar we de gids zouden ontmoeten. De auto daar in een vak draaiend, hadden we al een prachtig zicht over het meer met de gletsjer rechts daarvan en een bootje dat heen en weer voer. Met dat bootje zouden wij later ook overgebracht worden.

Maar eerst moesten we ons maar even melden, dachten we. Bij een gebouwtje, met een uithangbordje 'gids', stond een vrouw met een stapeltje papieren. Daaromheen nog meer mensen, die vermoedelijk allemaal met de gids meewilden. Wat een geluk dat we gereserveerd hadden. We wachtten tot het onze beurt was en lieten haar de reserveringsbewijzen zien. YES, we mochten mee!!

Toen was het tijd voor equipment. We moesten allemaal de spikes passen die we onder onze schoenen moesten doen, dan werden ze op maat geschoven en kreeg je ze mee, samen met een pikhouweel. Als je geen handschoenen bij je had, kon je er een paar lenen en er was nog even tijd voor een laatste plas.

Onze groep van zestien personen vertrok. Een andere groep liep net een paar minuten voor ons. Na ons zou het een poosje stil zijn. Een stukje lopend langs het water, kwamen we uit bij een steigertje. Daar legde het bootje aan dat ons naar de andere kant zou brengen. Het was een kort tochtje maar met een uitzicht !!!

Eenmaal aan de andere kant stapten we uit en een van de gidsen riep opgelaten, Lets go!! Hij had er ogenschijnlijk echt veel zin in. We liepen en klommen. Sommige stukken nat en glad, maar een gewaarschuwd mens telt voor twee, dus geen van ons belandde ook maar een enkele keer op zijn blije bips. Halverwege de wandeling, die ongeveer drie kwartier zou duren, hield de gids een pauze. We konden een boterham pakken als we wilden en foto's maken. Of hem vragen stellen, want hij wilde maar wat graag al zijn kennis delen.

Toen het tijd was om verder te gaan, kwamen we al gauw op verboden terrein voor mensen zonder begeleiding. De geel-zwarte kettingen met bordjes waren niet te missen. Wij werden over een wiebelbrug geloodst en de ketting stoot achter ons.

We kwamen dichter en dichter bij de gletsjer. Bij een klein houten hokje hielden we stil. In het hokje stonden tonnen met tuigjes en touwen. Ieder van ons kreeg een tuigje en we moesten ook onze spikes onderbinden. Vervolgens op die dingen naar de rand van het ijs om daar vastgehaakt te worden aan een lang touw. 

Toen wilden we wel wat meer weten van onze gids.

Of ie uit de Himalaya kwam?

Yes sir.

Of ie de Mount Everest al eens beklommen had.

Yes sir, only seven times.

We hadden er dus wel vertrouwen in toen onze mensenslinger in beweging kwam en het ijs op ging.

We moesten een beetje stampen met onze voeten. De spikes moesten zich voldoende vastzetten in het ijs. Te voorzichtige stapjes zouden de kans op uitglijden alleen maar vergroten.

Het was best even wennen. Terwijl je je staat te vergapen aan al dat ijs om je heen, er ook nog aan denken om, gelijk een olifant, je voeten neer te zetten. Je tegelijk afstemmend op degene die voor en na jou aan het touw zit vastgehaakt.

Je moet het echt samen doen.

Te bedenken dat je op een tientallen meters dik pak ijs loopt, dat van boven en onderaf toch wel smelt. Je loopt hier en daar gewoon door stroompjes water, niet vrezend dat het ijs je niet zal houden. Stappend over scheuren van twintig meter diep, of meer, waar je helderblauw inkijkt, zo wonderschoon dat het niet in je opkomt dat het ook nog eens levensgevaarlijk is.

Gevoel van tijd verdwijnt zonder moeite bij het beseffen van wat je aan het doen bent.

Het gebrabbel van opwinding in vele talen wordt een vloeiend engels wanneer er plotseling een stuk van de ketting strak staat.

Niemand is meer en iedereen is even geraakt door het respect dat de natuur weer afdwingt. Overwhelming.

Wat een schoonheid.

Wat een weidsheid daar boven op dat ijs.

In een woord; machtig!

Na anderhalf uur op de gletsjer was het tijd om terug te gaan. Het dalen ging zo mogelijk, zeker in het begin, nog lastiger dan het stijgen. Daarbij moesten we ook nog langs een groot gat in het ijs, waarin enige 'studenten' zichzelf met touw, spikes en pikhouweel omhoog moesten zien te werken. Wat overigens nog niet meeviel, zo'n pikhouweel diep in het ijs spiezen. We hebben het geprobeerd. Eén voor één kregen we ook de mogelijkheid om in het gat te kijken. Dit terwijl de anderen leden van de mensenketting het touw  op spanning moesten houden. Vertrouwen. En zo mooi! Daarna was het echt tijd om van het ijs af te gaan. Nog een flink stuk dalen. Helemaal niet in de gaten dat we toch zoveel omhoog waren gelopen.

Nadat we na een beste tippel weer onderaan de gletsjer stonden, konden we onszelf weer van de lange lijn afhaken en de tuigjes weer inleveren. De spikes moesten we even afspoelen in het stroompje, waar we meteen onze waterflesjes weer vulden met het allerlekkerste water dat er maar bestaat.

Toen volgde dezelfde weg terug als we gekomen waren. Terug naar het bootje en daarmee terug naar de parkeerplaats. Waar we de onze houweeltjes en ijzers weer inleverden en de gidsen oprecht bedankten voor hun inzet en een onvergetelijke ervaring. 

This is our own website with the best price. Click here for our accommodations or ask us your question. Or read on with Rondje Nordfjord , Astruptunet en Ausevika or go to the overview of all articles.